Valentijn

Opgestaan uit bed met het goede been eerst. Helemaal wakker worden in de badkamer.
Op naar de keuken. Het scheurblaadje op De Druivelaar wees 14 februari aan "Valentijn".
Gerijmde wagens en pannendaken zag ik door het keukenraam met daarboven een fel
blinkende Volle maan. Ontbeten met zoenzachte boterhammen belegd met gaatjeskaas
en een kanneke 'geurende' koffie......heerlijk deze mooie dag goed begonnen !

Om 10h00 stipt vertrokken. De radio aan. Meteen Paul Severs met "Ik heb je Lief".
De knop toerke meer, gaspedaal iets dieper ingedrukt. Met de lach om de mond en in
stilte meezingend. Verkeersborden zag ik niet. Tellen niet vandaag. Naar de Chateau!

In de logeerkamer nog wat kledij helpen kiezen, laatste correcties aanbrengen, een
openstaande schuld inlossen. De 'klaarstaande koets' bracht ons naar de bestemming.
Hartslag controleren : 55.6.

De virtuoze (Marthe, onze eigen muziekcoach) aan de piano had de genodigden horen komen en
begon haar kunsten boven te halen. Ze zou ons onafgebroken in onze gedachten en dromen begeleiden.
De lampen schitterden als sterren aan het plafond.
We werden naar de klaarstaande plaatsen begeleid. Mooie menu's voor ons. Een bordje met
verleidelijke hapjes en nog treurig wachtende glazen op hun sprankelende vulling stonden
voor ons klaar.

Terwijl de Maître en zijn Hofhuishouding zich in de keuken over de meest belangrijke
taken ontfermden, kon iedereen deftig plaatsnemen in de meest comfortabele houding.
De glazen werden gevuld. Door de ramen konden we zien naar alle windstreken. De zon
probeerde te priemen door de lage bewolking. De golven van de piano waren sterker.
Gezondheid, Skol, Salut of Santé .. in een passionele liefdesfeer. Alles met dankbaarheid
ter ere van Valentijn.
Het startsignaal was gegeven, Ons gehemelte en keelholte waren gemasseerd.

Als uit het niets kwamen daar de 'Hofdienaars', gelijnd marcherend

Ronde 1 : Vurige Tomatensoep. Opgepast, de soep is heet, je moet ze warm opeten.
Maar Lieve had ons pas geleerd : als het te warm is moet je blazen om je mond niet te
verbranden. Warm was ze, zachtjes blazen deden we. En nog echte tomaten, precies
uit onze tuin. En pittig was ze gemengd met garnalen, haaievinnen of kaviaar. We weten
het niet. Tot op de bodem, zelfs bijna uitgelekt.

Om enigszins te blussen kregen we nog soorten van water en witte of rode wijn met of
zonder alcool.

Ronde 2 : Een huwelijk van zalm en schartong, duo van fijne groentjes en gouden hartjes
van kroketjes. Dat allemaal op Valentijn! .......... We konden niet verder. Eerst voorzichtig
dat warme schijfje tomaat (restje van de soep) smaken. Dan met onze messen
dit huwelijk aan stukken snijden. Wie was er het ventje, wie was er het vrouwtje?
De hartjes moesten we ook breken. We werkten het naar binnen. Onze maag die ook
haar deel wilde, zou ze wel verder verdelen. Maar lekker was het zeker. We vroegen zelfs
nog om extra. Het moest maar zo goed niet zijn.
We hadden geen tijd om te babbelen. Teken dat het iedereen smaakt. Slechts 1 keer hebben
we scherven gehoord. Maar 'scherven brengen geluk', zelfs op Valentijn!

De Vorst (Philippe) had ook zijn strenge afgevaardigden gestuurd. Tafel voor tafel de 'groeten en de
wensen' gaan overbrengen. Vragen of alles goed en naar believen was. Dat was toch schoon.
Zelfs Jessie was er. Alleen, met twee (zwanger!)!

Ronde 3 : Onze maag was nog dat huwelijksbed aan het opruimen. De slokdarm kon wel
wat zoetigheid gebruiken. Daaraan werd ook gedacht. Een Valentijngebakje! Echte zoetekoek!
Met daarop, mocht je het vergeten hebben, "I Love You". Hadden ze Paul Severs ook gehoord?
Hoe de bakkers aan het Hof dat hebben klaargespeeld weten we niet. Maar heerlijk,
zoet, zacht en nog veel beter meer. Dit gebak deed ons herinneren aan eerder zilveren,
gouden of diamanten feestelijkheden. Aangeslagen en overdonderd zaten we daar.

Maar er werd aan alles gedacht. De Hofschilder kwam ter plaatse en maakte een portret van
elk koppel. Een eeuwig en uniek aandenken aan deze mooie belevenis.
(het portret 'Lieve en den directeur' was maar om te testen en mee te nemen naar
Compostella)

Het was heerlijk geweest. Na de laatste kruimeltjes speelde de piano zijn laatste noten.
Van het hele repertoire hadden we steels genoten
Tijd voor de koffie en het bijhorende geklets. Nergens gemurmel of opmerkingen te horen.
Enkel woorden van lof en waardering weerklonken!.

Tijd om voorzichtekes af te zakken. De hartslag nogmaals gecontroleerd : 56.8

Kijkend over de schouder, terug naar de koets die ons weer naar het logement zou brengen

Maar ... volgend jaar .....zeker weer. Dit ..was meer dan 1 Zilveren Ster waard !!