Hoe Dirk en Lievia de zorg voor hun vader opnamen met steun van WZC De Zilverberg
Wanneer een dierbare zorgbehoevend wordt, verandert het leven van hun naasten vaak ingrijpend. De balans vinden tussen persoonlijke verplichtingen en de verantwoordelijkheden als mantelzorger kan een uitdaging zijn. De ervaringen van degenen die voor hun familieleden zorgen, kunnen waardevolle inzichten bieden in de dagelijkse realiteit van mantelzorg. Wij vroegen naar de ervaring van Dirk en Lievia, hun vader Victoor woonde enkele maanden in bij hen terwijl hun mama Rachel al in WZC De Zilverberg verbleef.
Hoe ervaar je de balans tussen je persoonlijke leven en je taken als mantelzorger?
Aangezien pa nog zeer zelfstandig was die periode viel dit heel goed mee. Belangrijkste taak voor ons was “er te zijn”. Toen ma vertrok naar het WZC kon hij het alleen zijn, vooral ’s avonds, niet aan. Daarom stelden we voor dat hij bij ons zou intrekken.
Wat was de grootste uitdaging?
In het begin was het een beetje zoeken maar pa had direct zijn eigen kamer bij ons thuis. Maar liefst was hij in de living of in de keuken bij ons of aan ’t wandelen in de tuin. Ook kleine huishoudtaken vond hij plezant om te doen of bij te helpen. Pa was een heel “gemakkelijke” om in huis te hebben, stelde geen bepaalde eisen en kon goed zijn plan trekken. Hij kende hier thuis ook alle hoekjes en kantjes want voordien kwam hij hier ook al een aantal keer per week. In feite was de periode dat pa bij ons woonde een veel geruststellender periode dan de periode waarin hij nog alleen in zijn huis woonde. Een periode waarin we ons zorgen maakten of het wel goed ging met hem, of hij niet gevallen was, genoeg at, genoeg sliep…
Werd je voldoende ondersteund in je rol als mantelzorger?
Voor ons en voor pa was het heel belangrijk dat hij dagelijks ma kon bezoeken in het WZC. De Link, vervoer door vrijwilligers, kwam hem dagelijks ophalen en bracht hem terug. Dit verliep heel vlot en hij keek altijd uit naar zijn dagelijks ritje. Hij was altijd welkom in het WZC op de afdeling van ma en voelde er zich thuis. Hij kon deelnemen aan de activiteiten en met iedereen een klapke doen. Zo leerde hij veel mensen kennen en vond hij zijn weg en draai in het WZC. Voor ons was dit een grote hulp en voor pa een aangename periode.
Hoe ervaar je de samenwerking met de professionele zorgverleners van Wzc De Zilverberg?
Tijdens de periode dat pa bij ons woonde, (en ook nadien) ervaarden we vooral de liefde van de zorgverleners voor de bewoners en hun familie. Dit reikt veel verder dan het “professioneel” bezig zijn. Een samenwerking in de enge betekenis van het woord was er niet echt maar wel een samen streven naar het welzijn van de bewoner en de bezoeker. Pa was altijd welkom en werd heel goed opgevangen.
Heeft de zorg een verschil kunnen maken?
Het grote verschil en de grote meerwaarde bestond erin dat pa dagelijks echt welkom was om ma te bezoeken en deel uitmaakte van de leefgroep terwijl hij eigenlijk “bezoeker” was. Dagelijks kon hij er eten en deelnemen aan de activiteiten. Hij werd er opgenomen in de groep en leerde er heel wat volk kennen. Hij kon bij ma zijn zonder dat hij de “lasten” ervan moest dragen. Ook al had hij het niet gemakkelijk om ma te zien aftakelen, maar door bij haar te zijn, had hij het gevoel dat hij nog voor haar kon zorgen zoals hij wilde en voelde hij zich nuttig.
Op welke manier voelde je dat je welkom was in het wzc?
Het altijd weer tijd vinden om iedere bezoeker zich thuis te laten voelen is van zeer veel belang voor de bezoeker. Dit is een heel sterk punt van het WZC.
Dirk’s verhaal toont aan hoe belangrijk het is om als mantelzorger niet alleen te staan. Met de juiste hulp en een zorgomgeving waar zowel de zorgbehoevende als de mantelzorger zich welkom voelen, wordt de last duidelijk verlicht.
