Een warme getuigenis

Vele jaren deelde ik al het leven met mijn 18 jaar oudere partner . Vele zaken hebben we groots beleefd. Een kampioenkoppel in de petanque, bijna niet te verslaan.

De 80ste verjaardag nog met de familie een feest gehouden in het restaurant van de luchthaven in Oostende onder het motto 80 wordt prachtig. Mijn pensioen kwam er ook aan en we konden we vliegtuigen met diverse bestemmingen zien opstijgen en landen. Niets wat ons nog tegenhouden kon.

Tot onze huisarts kort nadien uitlegde dat de vergeetachtigheid niet zozeer met ouderdom te maken had, maar nader onderzoek nodig was. Afspraak werd gemaakt met een befaamd neurologe in een deskundig ziekenhuis.

Het verdict was erg. Een vorm van vasculaire dementie. Tien minuten van haar tijd had ze vrij om me uit te leggen dat er niets was aan te doen. Het was definitief en zou verergeren. Levensverwachting 2.5 tot maximum 4 jaar, mits aangepaste zorgen en onverwachte zaken misschien iets langer. Dringend uitkijken naar plaatsing in een instelling. Voor dergelijke ziektepatronen was er geen plaats in gewone zorgcentra, wel nog op korte (middellange) termijn in de bunker. Ze zou de papieren en attest klaarleggen en wenste ons nog veel succes!

Weg ...Veel weg...Al die plannetjes ... Die eerlijke oude dag .... Dagen, nachten... piekeren en peinzen zonder veel te laten blijken. Maar toch veel afzien.

Tot we kortverblijf konden ervaren in De Zilverberg. Een andere wereld, aangepast aan je situatie, ging terug open. Weg met die bunker. Hoop op een verdiende en menswaardige plaats. Na het doorlopen van dagverblijf in Sint-Henricus halfweg mei THUIS gekomen in de Zilverberg.

Mijn partner ervaart dat als haar nieuwe thuis, waar ze telkens haar kamer toont die steeds netjes onderhouden wordt, waar ze zich goed voelt, rustig is en goed kan slapen. Ze is er steeds trots op. Ik ga graag haar nieuwe thuis bezoeken. Dat doet me steeds goed.

De indeling, ruimte, uitzicht, belichting (hetzij zonneschijn, hetzij grauwe hemel) , dat is geen bunker maar een warme plaats.

Wanneer ik daar heen ga dan is het als ter kerke gaan. Je weet niet hoe de pastoor zal zijn, je weet niet hoe zijn preek zal zijn. Maar van zodra je nederig bent binnengekomen ervaar je dat je thuis komt. Vanaf het onthaal allemaal vriendelijke, warme en naarstige mensen die op elk niveau op elke post het best van zichzelf geven.

Ook op de afdeling van mijn partner - thuis gekomen - valt die warmte en zorg meteen op. Voor al die mensen die zelf niet meer weten en hun toestand niet meer kennen, zorgen zij met volle inzet. Ze zeggen hun naam en houden ze nog eens vast, zodat zij voelen dat ze nog iemand, voor iemand zijn.

Steeds tevreden neem ik terug afscheid van mijn partner .. tot de volgende keer ... en ga wel tevreden, opgelucht en gelukkig naar mijn thuis. Die neurologe met haar bunker mag toch nog eens bijlessen volgen!

Oprecht bedankt aan De Zilverberg en alle medewerkers die zich daar dagelijks voor inzetten!!

R.M