Een blik terug én vooruit: een dubbelinterview met onze oude en nieuwe directeur
Jullie zijn ondertussen beide vaste waarden binnen Motena met elk een eigen geschiedenis en verhaal, hoe zijn jullie hier, in de rol van directeur, terecht gekomen?
Philippe: Ik heb justitieel maatschappelijk werk gestudeerd. Mijn interesse was toen criminologie en het plan was om nog verder te studeren in deze richting. Maar eerst moest ik nog mijn burgerdienst uitvoeren. Via Paul Callebert (voorheen directeur Sint-Henricus) ben ik binnengerold bij het OCMW binnen de sociale dienst, en na het afronden van mijn burgerdienst ging ik aan de slag als maatschappelijk werker in WZC Ten Hove. Na 8 jaar kwam er een vacature voor directeur van Ten Hove. Daaraan deed ik mee en zo ben ik als 31 jarige jonge springer gestart als directeur. Later, tijdens het meewerken aan het project ‘De Zilverberg’ heb ik de kans gewaagd om daar directeur te worden. Het is dus organisch gegroeid maar ik voelde mij altijd comfortabel om een leidinggevende rol op te nemen, van jongs af aan leider geweest in de scouts en later de jeugdwerking. Die goesting heeft dus altijd al in mij gezeten.
Ann: Met mijn diploma verpleegkundige ging ik aan de slag in het ziekenhuis binnen de dienst recovery. Ik zat toen in het fuifcomité van de Schakel (vriendenkring van ziekenhuis en OCMW) en daar leerde ik Philippe kennen. Hij gaf op een van de overlegmomenten aan nog op zoek te zijn naar een hoofdverpleegkundige voor Ten Hove. Mijn ambities werden vaak nog on-hold gezet wanneer de kinderen klein waren, maar toen heb ik toch beslist om ervoor te gaan. Na 3 jaar in de functie die ik zeer graag deed kwam er een vacature voor directeur bewonerszorg in De Zilverberg. Ook hier zei Philippe dat ik ervoor moest gaan. Samen hebben wij toen het project ‘De Zilverberg’ vorm gegeven. En toen er na 10 jaar een vacature kwam voor directeur van Ter Berken heb ik de sprong gewaagd. Ondertussen zijn we nu 5 jaar collega directeurs. Voor mij is er dus ook sprake van een organische groei naar de rol van directeur, maar eentje die ik graag opneem vanuit de goesting om er te zijn voor onze bewoners en het voor hen op te nemen.
Jullie loopbanen zijn duidelijk in elkaar verweven geweest, met het project De Zilverberg als grootste gemene deler. Wat heeft dit voor jullie betekend?
Philippe: Het project rond de nieuwbouw De Zilverberg is iets waar ik erg trots op ben, ik heb geen alleenrecht op die realisatie maar toch. Er was hier voorheen niets, een wei, landbouwgrond. We zaten mee in het bouwcomité met de optiek om ervaring op te doen voor Ten Hove. Maar doordat ik zo bezig was met dit project heb ik mijn hart verloren aan De Zilverberg. Het eerste idee was kleine zorgentiteiten (woonerf) maar dat werd snel van tafel geschoven. We gingen in het buitenland (Scandinavië, Nederland) gaan kijken naar voorbeelden. (lacht bij de herinnering) In Finland hebben ze tupa, dit is een samenlevingsvorm van mensen die rond een gemeenschappelijk stuk wonen. We hebben dit vertaald naar De Zilverberg. Het was een zeer inspirerend project met een mooie samenwerking tussen de werkgroep en zeer ruimdenkende architecten. (Ann knikt bevestigend)
Ann: We zijn De Zilverberg gestart met een zotte, jonge bende. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost om die bende te sturen en in dezelfde lijn te houden. Dat was niet altijd even evident, maar de groepsdynamiek zat erg goed. Hoewel soms ongelooflijk chaotisch, mondde die spontaniteit uit tot iets moois! (beide lachen)
En dan zoveel jaren later komt het pensioen van Philippe eraan en komt de kans om zelf directeur te worden van De Zilverberg. Waarom nam je deze beslissing?
Ann: Het was nooit in mij opgekomen om na 10 jaar De Zilverberg weg te gaan want ik heb de volledige opstart meegemaakt en we hebben het samen op poten gezet. Het is uitgegroeid tot een fantastische site, een beetje ons eigen kind. Maar toen kwam de opportuniteit voor de tijdelijke directeursrol voor Ter Berken. Weggaan voor een tijdelijke functie was toen geen optie tenzij de zekerheid dat ik met een nieuwe rugzak, gevuld met kennis van zaken mocht terugkomen in de functie van directeur. Ook zat de timing helemaal goed.
Philippe vult aan: Het stond in de sterren geschreven dat Ann mij zou opvolgen. Na zoveel jaren samenwerken ben ik overtuigd van haar kunnen. Het huis zal in goede handen zijn. Het is een ferme geruststelling voor mij en De Zilverberg als huis dat er iemand overneemt met kennis van zaken.
Hoe ben je van plan om die overgang en de duo-functie aan te pakken?
Ann: Het geeft mij de nodige kriebels want het zijn grote schoenen om te vullen, grote ambities om waar te maken. Ter Berken moet ook nog mooi afgerond worden, daar komen veel veranderingen aan. Lore gaat mij ondersteunen als stafmedewerker directie in Ter Berken. Het zal een pittig jaar worden. Wees dus een beetje mild voor Lore en mij, we doen ons best om iedereen zo goed mogelijk te blijven soigneren tot iedereen zijn plekje heeft gevonden.
De opstart in De Zilverberg zal ik rustig aanpakken ook om opnieuw het huis te leren kennen, aftastend tewerk te gaan. Op een zachte manier inlopen en mezelf tijd te geven om te voelen en aanhoren hoe het loopt. Ik ga op bezoek in alle livings om de woon-leefoverleggen mee te volgen en kennis te maken met iedereen. Ik ben mij ervan bewust dat je niet gewoon zomaar kan inpikken want er zijn na 5 jaar veel nieuwe projecten en medewerkers. Daarvoor neem ik dus zeker mijn tijd!
We horen bij jullie beiden veel liefde voor De Zilverberg, wat maakt het hier zo geweldig?
Philippe: Kleinschalig genormaliseerd wonen, in combinatie met de locatie op ‘den berg’. (lacht) Hij is maar 39m hoog, maar het is toch echt prachtig. Deze omgeving inspireert. Het gebouw zelf ook met de grote raampartijen. Ook het samen uitwerken van ons mooi zorgconcept ‘oal tegaere’ met de meer dan 100 enthousiaste - vaak jonge - medewerkers (en meer dan 30 geëngageerde vrijwilligers) maken de goesting om hier te wonen en te werken zo intens
Ann: Woon- en werktevredenheid gaat omhoog door de mooie omgeving. De nabijheid die een team kan hebben met een kleine groep bewoners. Het is een fantastische ervaring om zo nabij te werken omdat de focus hier op 15 bewoners ligt, dat is een kleine groep. Het intieme karakter, bieden van warme zorg. De samensmelting van verschillende mensen bij opstart tot hoe dit uitgegroeid is tot mooie, samenwerkende teams. Ze hangen hier hecht aan elkaar.
Philippe: Het DNA van de Zilverberg is de grote verankering met de buurt, dat is toch speciaal. We zijn thuis in onze wijk en onze buurt. Op zich afgelegen maar we maken deel uit van de wijk (Ann knikt bevestigend)
Na 32 jaar als directeur zul je wellicht vele memorabele momenten hebben meegemaakt. Maar wat springt er voor jou uit als mooiste of leukste moment?
Philippe: Iets wat altijd terugkomt als ik erover nadenk is het theatergezelschap ‘het bad van Marie’. Een theatergezelschap uit het Antwerpse dat bij ons intrek nam en een theaterwandeling organiseerde in ons huis en waaraan de bewoners konden meewerken. Bezoekers werden op dat moment toeschouwer en wisten niet of alles wat ze zagen doorheen het gebouw geënsceneerd was of niet. Het was enorm mooi en we kregen hierop veel weerklank. Ook wonnen we hiermee de cultuurprijs dus was een groot succes.
(Ze herdenken samen nog leuke activiteiten, zoals tableau vivants met bewoners)
Je neemt afscheid met een knal, waarom de keuze voor Rock Bergter?
Philippe: Ik ben een ferme muziekliefhebber en hou ongelooflijk van festivals. Heb de 2e editie van Torhout-Werchter meegemaakt en sindsdien ieder jaar van de partij! Na het stoppen van Rock Torhout wou ik niet naar Werchter, dus toen wel 2 jaar niet geweest. (lacht) Het past volledig in mijn DNA. Tijdens covid is er eens een Rock Bergter geweest, dat was een leuk evenement. Kleinschalig maar toch met podium. Het idee is blijven hangen, vandaar.
Wat is het eerste dat je van plan bent te doen zodra je officieel met pensioen bent?
Philippe: Het eerste grote plan is om na Rock Werchter met de fiets naar Compostella te trekken. Mijn partner Greet stopt in juni als LO-leerkracht. We vertrekken in juli en komen pas 2,5 maand later terug. We gaan genieten van de weg naar daar en doen het op het gemak.
Na deze grote reis ga ik wat vrijwilligerswerk doen in de Wereldwinkel en VOC op stap. Uiteraard zal ik nog af en toe eens een bezoekje brengen aan de Zilverberg.
Hebben jullie nog gouden raad voor elkaar?
Ann: Na alle jaren en tijd die hij investeerde van begin tot einde mag hij goed en tevreden terugkijken en trots zijn. Geniet van vrijgekomen tijd!
Philippe: Doe je goeste! (lacht) Doe je gedacht, tgoa goe zin!
En met deze mooie woorden sluiten we het duo-interview af. Zo zwaaien we Philippe uit om te genieten van een deugddoend pensioen en wensen we Ann veel succes met haar nieuwe rol in De Zilverberg!